Kania a grzyby jadalne, które można pomylić: czubajka czerwieniejąca a czubajka kania: czubajka czerwieniejąca czerwienieje po uszkodzeniu i nie ma łusek na trzonie; czubajka gwiaździsta a czubajka kania: czubajka gwiaździsta jest mniejsza od kani i ma większe plamki na kapeluszu.
Czubajka kania to jeden z popularnych grzybów jadalnych, który zaliczany jest do pieczarkowatych. Jak można rozpoznać kanię? Jakie są jej główne właściwości? Do czego ją wykorzystać? Jak wygląda kania? Kania, a dokładnie czubajka kania (Macrolepiota procera (Scop.) Singer) to gatunek grzyba z rodziny pieczarkowatych. Regionalnie można spotkać się także z innymi jej nazwami, między innymi bedłka, parasolnik, czubak, czubaj czy stroszka strzelista. Charakterystycznym elementem kani jest jej kapelusz, który może dochodzić nawet do 30 centymetrów średnicy. Ma kolor jasny i widać na nim spękaną, łuszczącą się skórkę. Przed otwarciem czubajka kania ma kształt buławy. Kania to grzyb blaszkowy – pod kapeluszem widoczne są blaszki, które nie dochodzą do trzonu. Także jej specyficzną cechą jest ruchomy pierścień znajdujący się na trzonie. Kania a muchomor – jak rozróżnić? Kania ze względu na swój wygląd bywa mylona ze śmiertelnie trującym grzybem – muchomorem zielonawym, czyli muchomorem sromotnikowym, a także z muchomorem plamistym. Różnice kania a muchomor polegają głównie na innym wyglądzie trzonu, który u muchomora w dolnej części jest grubszy i posiada pochwę u nasady. Drugim istotnym elementem jest pierścień – w przypadku czubajki kani jest on ruchomy i przesuwa się po jej trzonie, natomiast u muchomora sromotnikowego jest on zrośnięty z trzonem. Także różnice dotyczą kapelusza – u kani widoczne są łatki, natomiast nie zawsze występują one u muchomorów. Gdy mamy trudności z rozróżnieniem kani i muchomora, najlepiej nie zbierać tego gatunku. Niestety, w Polsce często zdarzają się zatrucia muchomorami sromotnikowymi, które zostały wzięte za kanie. Zatrucia te mogą prowadzić nawet do śmierci. Jakie zastosowanie ma kania? Kania najczęściej używana jest jako grzyb jadalny, z którego można przyrządzić różne dania. Najczęściej przygotowywane są one na patelni podobnie do kotleta, czyli w panierce lub smażone bez panierki, ale również można zakonserwować je w occie. W sieci można znaleźć mnóstwo przepisów na to, jak wykorzystać kanię w kuchni. Warto wskazać, że czubajka kania również może być uprawiana w ogrodzie. Jest dość prosta w uprawie, dlatego też osoby, które przepadają za jej smakiem, mogą wtedy zacząć własną uprawę. Zatem kania to grzyb, który może być doskonałym smakołykiem. Warto jednak dokładnie sprawdzić jego budowę, aby nie pomylić go z trującym muchomorem zielonawym, czyli sromotnikowym.
Kania ma kolor biały, z odcieniami beżu i posiada brązowe , suche i odstające łuski – muchomor zazwyczaj jest gładki i ma odcień oliwkowy, zielony. Blaszki kani są szerokie, z kolei u muchomora wąskie. Kania. Jedną z najbardziej charakterystycznych różnic między kanią a muchomorem jest pierścień na nóżce.
Gotowe podłoże Czubajka Kania Najlepszym miejscem do założenia uprawy jest ocieniony trawnik w pobliżu drzew lub krzewów, gdyż w środowisku naturalnym kanie rosną w trawie na obrzeżach lasów. Samo “sadzenie Kani” za pomocą gotowego podłoża przerośniętego grzybnią jest bardzo proste. Należy wykopać niewielki dołek, ale na tyle duży, aby całe podłoże z grzybnią się zmieściło. Następnie usunąć opakowanie foliowe i zawartość opakowania wsypać do wcześniej wykopanego dołka. Całość przysypać ok 5 centymetrową warstwą ziemi. Czubajka kania preferuje ziemię zasobną w wapń i krzemiany, dlatego miejsce wkopania można również posypać niewielką ilością kredy pastewnej lub wapna polowego. Tak przygotowane stanowisko nie wymaga dodatkowych czynności pielęgnacyjnych. Wskazane jest jednak, aby co jakiś czas miejsce uprawy podlewać niewielką ilością wody, szczególnie jeżeli przez dłuższy okres, ok 7-10 dni, nie było opadów atmosferycznych. Hodowle można zakładać od marca do późnej jesieni – jednak same grzyby rosną od lipca do października, dlatego może się okazać, iż pierwsze grzyby pojawią się dopiero w następnym roku. Do celów spożywczych wykorzystuje się głównie kapelusze. UWAGA!!! Podczas zbiorów proszę uważać, gdyż czubajka kania często mylona jest z muchomorem zielonkawym ( sromotnikowym) oraz z muchomorem plamistym, czy też z czubajką czerwieniejącą.
Jedną z podstawowych różnic jest to, że kania zazwyczaj jest o wiele większa. Na kapeluszu znajdziecie brązowawe łuski, sam kapelusz też jest dosyć płaski gdy kania jest już rozwinięta, a na czubku posiada takie uwypuklenie jak na zdjęciu poniżej. Muchomor sromotnikowy za to z reguły ma gładki kapelusz i zielonkawy bądź
Grzyb ten znany jest pod nazwą sójka, sowa, jest grzybem jadalnym. Jest bardzo smaczny. Pierścienie są jednak gorzkie. Ponoć najsmaczniejsze są przyrządzone w panierce, jak Młode okazy tego grzyby bardzo łatwo jest pomylić ze śmiertelnie trującym muchomorem sromotnikowym. Szczególnie z jego białymi najłatwiej znaleźć na brzegach lasów liściastych i iglastych, na polanach i zrębach, czasem także na łąkach. Występuje w okresie od lipca do wygląda?Grzyb ma kształt parasola o średnicy 10-30 cm. Ma mały garb na środku, jego skórka jest lekko popękana i łuszcząca się. Młode okazy mają brązowy kapelusz. Jego brzegi są postrzępione i zazwyczaj białe. Blaszki grzyby są gęste, białe nie dochodzą do trzonu. Trzon ma długość ok 20-40 cm, jest wysmukły, u dołu bulwiasty. U młodych grzybów jest brązowy. Starsze grzyby maja trzon popękany. Na nim osadzony jest ruchomy biały pierścień. Czasem na trzonie dostrzec można ciemne poprzeczne prążki. U młodych grzybów jest pełny i gąbczasty, u starszych pusty w środku.
Kania (a dokładnie czubajka kania) uchodzi za prawdziwy grzybowy przysmak. Panierowana i usmażona jak kotlet schabowy jest po prostu wyborna. Ale uwaga, choć kania to powszechnie znany grzyb, często myli się ją z innymi gatunkami, w tym najgroźniejszym — muchomorem sromotnikowym. I nie jest to jedyny trujący grzyb podobny do czubajki kani. Jakie jeszcze grzyby można pomylić z kanią?
Kania jest grzybem z gatunku pieczarkowatych. W Polsce występuje często i jest ceniony za walory smakowe. Kanię można spotkać w lasach i na ich skrajach. Jak wygląda kania? Dlaczego tak często myli się ją w muchomorem sromotnikowym? Jak można przygotować kanię? Zobacz film: "Sezon na kurki" spis treści 1. Charakterystyka grzyba kani 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego 3. Jak przygotować kanię Grzyb kania a la schabowy Grzyb kania w cieście piwnym Kania w occie rozwiń 1. Charakterystyka grzyba kani Grzyb kania należy do rodziny pieczarkowatych. Najbardziej znana jest czubajka kania. Kania jest grzybem cenionym w kuchni ze względu na walory smakowe. Swoją konsystencją przypomina mięso. Grzyb kania składa się wody, białka i składników mineralnych. W grzybach znajdują się także witaminy (witamina A, witamina B1, witaminę B2 oraz witaminę C). Grzyby niestety mogą być źródłem metali ciężkich ponieważ pobierają je z gleby. Dlatego też mogą zawierać ołów, rtęć oraz arsen. Kanię zbiera się od lipca do października. Trzon kani może osiągać długość nawet 40 cm, a szerokość 4 cm. 2. Czym kania różni się od muchomora sromotnikowego Grzyb kania bardzo często jest mylony z muchomorem sromotnikowym. Takie sytuacje zdarzają się szczególnie w sytuacjach, kiedy zbiera się młode owocniki. Jeżeli zbieramy dojrzałe kanie, będzie je ciężko pomylić z muchomorem sromotnikowym. Kania jest o wiele większa od muchomora. Kapelusz kani się łuszczy, jest bardziej aksamitny i delikatnie brązowawy. Kapelusz muchomora jest gładki, ale czasami jest włóknisty, ma kolor zielonkawy lub szarawy. Czubajka kania ma szerokie blaszki pod kapeluszem. Zarówno kania, jak i muchomor mają na trzonie pierścienie. Natomiast kania ma pierścień ruchomy, a u muchomora pierścień jest przyrośnięty do trzonu. Na dole trzonu u kani znajduje się bulwa bez pochwy, a muchomor posiada pochwę. Czubajka kania ma trzon pusty w środku. Jeżeli mamy wątpliwości co do grzyba, jakim jest kania, to albo wybierajmy dorosłe osobniki, albo nie zbierajmy tych grzybów. Zawsze możemy zanieść zebrane grzyby do stacji sanepidu i mieć pewność, że zebraliśmy jadalne grzyby. 3. Jak przygotować kanię Kania jest grzybem bardzo cenionym w kuchni ze względu na swoje walory smakowe. Można ją smażyć jak kotlet lub marynować w occie. Przed przygotowaniem kani do spożycia trzeba usunąć trzon oraz wierzchnią skórę z kapelusza. Grzyb kania a la schabowy Kania może zastąpić kotleta schabowego. Do przygotowania kotletów z kani potzrebujemy: 5 kapeluszy grzyba kania 1 jajko Mąka Bułka tarta Olej Sól Pieprz Oczyszczone grzyby obtaczamy w mące, następnie w jajku i na koniec w bułce tartej. Kanie smażymy na rozgrzanym oleju na złoty kolor. Można podawać je zamiast kotletów do ziemniaków. Grzyb kania w cieście piwnym Kanie można przygotowywać także w cieście naleśnikowym i smażyć na głębokim tłuszczu. Do przygotowania takich kani potrzebujemy: Kapeluszy kani Mąka 1 szklanka piwa 1-2 jajka Pół łyżeczki proszku do pieczenia Olej Sól do smaku Kapelusze kani oczyszczamy i solimy. Przygotowujemy ciasto piwne. Wszystkie produkty łączymy ze sobą w misce. Grzyby maczamy w cieście i smażymy na głębokim tłuszczu. Podajemy gorące. Zobacz też: Kania w occie Kanie można także marynować. Możemy znaleźć bardzo ciekawe przepisy na smażone kanie w occie. Do ich przygotowania potrzebujemy: Kapelusze kani 4 jajka Bułka tarta Masło Sól Pieprz Zalewa: 2 cebule 1 szklanka octu 5 szklanek wody 10 ziarenek ziela angielskiego 5 liści laurowych 1 łyżeczka gorczycy białej Półtora łyżeczki soli 6 łyżek cukru 1 łyżka pieprzu ziarnistego Kanie kroimy na ćwiartki, a następnie panierujemy w jajku i bułce tartej. Smażymy i wkładamy do słoika. Cebulę szklimy na patelni i dodajemy do słoików. Zalewę gotujemy przez ok. 15 minut. Zalewamy grzyby gorącą zalewą. Następnie pasteryzujemy słoiki przez ok. 10-15 minut. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Joanna Wasiluk (Dudziec) Specjalista w zakresie dietetyki.
Czubajka kania Jest znana pod różnymi nazwami, takimi jak bedłka wyniosła, jedłka wysoka, stroszka strzelista, stroszka cielista, czubaj czubak, deszczochron, drop, parasolnik lub sówka.
Przeskocz do treści Czubajka kania Bardzo dobry grzyb jadalny. Najczęściej spożywa się młode lub średnio rozwinięte kapelusze. Można je przygotować podobnie jak sznycle wiedeńskie. Uwaga! Skórkę kapelusza należy zdjąć nożem. Rośnie od lipca do października w lasach iglastych i liściastych. Piękne okazy można spotkać na dobrze wygrzanych trawiastych polanach. Rosną pojedynczo lub w grupach. Miąższ biały. U góry trzona znajduje się podwójny ruchomy pierścień. Kapelusz początkowo brązowy, następnie powstają odstające łuski. Jajowaty, stożkowaty, a później płaski. Inna nazwa: sowa, kania, parasolowiec, gapa, parasolnik. To jeden z największych naszych grzybów kapeluszowych. Czubajki występują nie tylko w lesie, ale również w sadach, na pastwiskach oraz na kompoście Nawigacja wpisu
Czubajka kania wyrasta od lipca do października. Można spotkać ją w różnych typach lasów, w słonecznych, niezbyt zarośniętych miejscach, ale także na łąkach, polanach, przy drogach, na miedzach śródpolnych, pastwiskach, porębach. Czubajka gwiaździsta Macrolepiota konradii - jest mniejsza od kani.
Kania to jeden ze smaczniejszych grzybów jadalnych. Można je jeść smażone, ale też suszyć, dodawać do jajecznicy, zup i innych potraw. JerzyGorecki ( kania to smaczny grzyb. Niestety bywa mylona z trującym muchomorem sromotnikowym, a jest także kilka innych gatunków grzybów, na które trzeba uważać. Podpowiadamy, na co zwracać uwagę i co zrobić z czubajki kania, w zależności od zakątka kraju zwana również sową, gapą, dropem czy gularką rośnie w całej Polsce. Największy jej wysyp notuje się w okolicach września, choć znaleźć można ją w lasach, na łąkach i polanach już od czerwca. Czubajka kania to najbardziej wartościowa odmiana czubajek (Macrolepiota). Czubajka kania należy do rodziny pieczarkowatych i tak jak pieczarki można wykorzystywać ją w także:Właściwości zdrowotne grzybówJak wykorzystać czubajkę kanięNajbardziej pożądane owocniki czubajki kani to te już dojrzałe i rozwinięte, w formie rozłożystego kapelusza, którego średnica wynieść może nawet 30 centymetrów. W takim kształcie kania idealnie nadaje się do smażenia w formie kotletów. Młodsze owocniki można wykorzystywać jako dodatek do zup czy sosów, a także suszyć. Susz z czubajki kani warto przetrzymywać osobno, na przykład w lnianych woreczkach. Jako, że czubajka kania to grzyb blaszkowy, po wysuszeniu mogą się one kruszyć. Nie ma to jednak znaczenia, gdy susz będzie dodawany np. do sosów. Natomiast trzonek czubajki kani nie jest wykorzystywany w kuchni i właściwie uznawany jest za niejadalny – jest mocno łykowaty, co widać po jego prawidłowo suszyć grzyby. PoradnikKania czubajka – jak rozpoznać kanie?Wbrew pozorom czubajkę kanię dość łatwo rozpoznać. Jest to tym łatwiejsze im owocnik jest bardziej dojrzały. Ten – stąd między innymi nazwa – ma wyraźny czubek u szczytu kapelusza. Wokół niego rozkładają opadające przy mocniejszym dotknięciu (albo czyszczeniu miękką szatką) warto wykręcić z podłoża delikatnie, by nie urwać trzonka. Pozwoli to na ocenę jej korzenia, który jest charakterystyczny – nie ma tzw. pochwy, która jest znakiem rozpoznawczym muchomora sromotnikowego. Niezwykle ważna z punktu widzenia właściwiej oceny grzyba jest „nóżka" najważniejszy jest pierścień na trzonku grzyba – w przypadku kani jest zawsze ruchomy, da się go przeciągnąć od samego kapelusza niemal do korzenia. Muchomor sromotnikowy ma również kołnierz – ale ten jest do niego przytwierdzony i nie da się nim poruszać po trzonku. Ponadto trzeba zwrócić uwagę trzon ("nóżkę") - powinien on być pokryty wyraźnym, zygzakowatym wzorkiem. Pamiętajmy, że wszystkie te cechy muszą występować razem. Podsumowując, czubajkę kanię wyróżnia:twardy "czubek" na szczycie kapelusza, ciemniejsze łuski pokrywające kapelusz, ruchomy pierścień na trzonie, wzór widoczny na trzonie, białe blaszki, które nie czerwienieją/brązowieją pod wpływem nacisku. Główne "atrybuty" czubajki kani to twardy czubek na szczycie kapelusza oraz ruchomy pierścień. To odróżnia ją od muchomora sromotnikowego. Natomiast wzór na trzonie i białe blaszki, które nie zmieniają koloru, pozwalają odróżnić ją od innych - niejadalnych - czubajek. Katarzyna LaszczakMuchomor sromotnikowy a kaniaMuchomor sromotnikowy, zwany też muchomorem zielonawym (Amanita phalloides) jest śmiertelnie trujący. Wbrew popularnej opinii o grzybach trujących - wcale nie ma nieprzyjemnego smaku, ani zapachu. Od czubajki kani odróżnia go kapelusza, który jest w jasnych odcieniach zieleni (u starszych okazów może być żółtawy lub spłowiały), nieruchomy, zwisający pierścień na trzonie, trzon ma bulwiastą podstawę, która jest otoczona pochwą (u kani pochwa nie występuje). Natomiast, podobnie jak czubajka kania, może mieć wzorzysty trzon (poniżej pierścienia).Muchomor sromotnikowy (muchomor zieleniejący) ma nieruchomy pierścień z charakterystycznym "fartuszkiem". Trzon wyrasta z pochewki, której nie mają Opioła ( CC BY-SA o tym koniecznie pamiętaj!Główna zasada – w imię większych zbiorów i radości ze znalezienia ciekawego egzemplarza nie warto ryzykować. Dotyczy to zresztą wszystkich grzybów, nie tylko czubajek kani. Jeśli ktoś nie jest pewien swojej wiedzy o grzybach, niech zostawi kanie w spokoju. W lesie jest mnóstwo grzybów, które można zebrać do koszyka bez ryzyka, że zjedzona zupa będzie być może ostatnią w kania (lub grzyb, który za nią uchodzi) już znalazł się w koszyku, ale są ciągle wątpliwości co do identyfikacji, warto pochwalić się swoim zbiorem komuś, kto zna się na grzybach bardzo dobrze i rozpozna, czy w koszyku zamiast kani nie leży śmiertelnie trujący muchomor sromotnikowy. Można też zrobić zdjęcia grzyba i przesłać na fora czy grupy w mediach społecznościowych – miłośnicy grzybów szybko ocenią znalezisko i być może pomogą ocalić zdrowie, a nawet życie. Grzyby można również sprawdzić w Stacjach Sanitarno-Epidemiologicznych (w Sanepidzie, sprawdźmy, jak wygląda to w danym regionie, bo nie wszystkie placówki wyznaczają dyżury grzyboznawców). Warto przeczytać:Pieczarki, boczniaki i grzyby shitake możesz uprawiać, nawet gdy nie masz ogrodu!Czubajka kania a inne czubajki i czubajnikiPoza czubajką kanią w polskich lasach i na łąkach występują również inne gatunki czubajek. Należy do nich czubajka gwiaździsta (bywa utożsamiana z czubajką sutkowatą). Jest podobna do kani, ale mniejsza od niej. Również ma "czubek" na kapeluszu i ruchomy pierścień na trzonie, ale może mieć mniej wyraźny wzór na nim. Łuski występują głównie w centralnej części kapelusza. To również grzyb jadalny, więc ewentualna pomyłka nie jest jest natomiast z czubajnikiem czerwieniejącym (Chlorophyllum rhacodes). Do niedawna ten grzyb był nazywany czubajką czerwieniejącą, ale mykolodzy zmienili jego przynależność gatunkową. Ten grzyb bardzo przypomina czubajkę kanię, ale ma gładki, a nie wzorzysty trzon. Za to łuski na kapeluszu są najczęściej wyraźniejsze i odstające. Bardzo charakterystyczną cechą jest to, że przy mocniejszym dotknięciu lub uszkodzeniu, blaszki oraz trzon czerwienieją. Ten grzyb jest opisywany jako jadalny, jednak często powoduje zatrucia pokarmowe. Lepiej więc go nie zbierać, tym bardziej, że nie jest specjalnie zdjęcia czubajki kani i podobnych do niej grzybówJeszcze bardziej niebezpieczny jest grzyb opisywany jako ogrodowa odmiana czubajnika czerwieniejącego (do niedawna - czubajki czerwieniejącej) lub czubajnik ogrodowy (Chlorophyllum brunneum). Występuje on w ogrodach, parkach, ale też śmietniskach. Ten grzyb wygląda jak czubajnik czerwieniejący, ale ma grubszy trzon z bardzo wyraźnym bulwiastym zgrubieniem u podstawy. Miąższ jest różowawy, a blaszki przebarwiają się na czerwono lub brązowawo pod wpływem nacisku. To grzyb trujący. Zobacz najbardziej kolorowe grzyby z polskich lasów. Niektór... Kania – najlepsze przepisyCzubajka kania to grzyb idealny do smażenia. Jeśli kapelusz jest duży, można go pokroić na cztery części, jeśli mniejszy – może trafić na patelnię przepołowiony lub w całości. Wcześniej jednak warto wyciąć z grzyba sam czubek, który jest bardzo twardy i ciężko go pogryźć. Kani przed smażeniem nie myjemy (woda będzie „strzelała" na patelni) – nożykiem i szmatką oczyszczamy kapelusz z łusek i usuwamy sam czubek. Pozbywamy się również trzonka. Kania bardzo rzadko atakowana jest przez robaki, żeby sprawdzić czy nie jest robaczywa wystarczy rozchylić blaszki w poszukiwaniu przygotować kotlety z kani grzyby należy namoczyć w jajku (niektórzy wykorzystują do tego tłuste mleko), zanurzyć w panierce, posolić i doprawić pieprzem, a następnie i wrzucić na gorącą patelnię podsmażając z obu "schabowe" z kani są smaczne i łatwe w przygotowaniu. Można podawać je samodzielnie lub z ziemniakami i ulubioną surówką (na przykład z kiszonej kapusty). TERESA KASPRZYCKA (123rf)Czubajka kania, jak każdy grzyb, jest ciężkostrawna. Warto więc zachować umiar nie tylko z liczbą zjadanych jednorazowo grzybów ale również z tłuszczem, na którym jest smażona i którego lubi „wypić" potężne ilości. Im mniej panierki – tym mniej tłuszczu potrzeba, by ją solidnie smaczna jest jajecznica z kaniami. Grzyby (oczywiście bez trzonka) wystarczy pokroić w drobną kostkę, podsmażyć na oleju razem z cebulą, doprawić do smaku pieprzem i solą, a na końcu na patelnię wylać rozbełtane jajka. Kanie można potraktować również jak pieczarki lub boczniaka i przygotować z niej „flaczki". Pokrojone wzdłuż blaszek kanie podsmaża się razem z cebulą na oleju (1 cebula na 3 kapelusze kani). Cebula powinna się zeszklić, a grzyby - pod wpływem smażenia skurczyć i lekko stwardnieć. Pokrojone w kostkę marchew i pietruchę gotuje się w bulionie aż do miękkości. Do tak przygotowanego wywaru dodaje się podsmażoną cebulę z kanią oraz przyprawy – majeranek, pieprz, sól, ostrą paprykę, a także ciemny sos sojowy. Tak przygotowane flaczki najlepiej smakują z ciepłymi grzankami. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera
zUrn. e16rdm39ge.pages.dev/87e16rdm39ge.pages.dev/344e16rdm39ge.pages.dev/310e16rdm39ge.pages.dev/368e16rdm39ge.pages.dev/218e16rdm39ge.pages.dev/341e16rdm39ge.pages.dev/96e16rdm39ge.pages.dev/303e16rdm39ge.pages.dev/85
jak wygląda kania czubajka
